Старобългарски речник
прѣстѫпт 
прѣстѫпт -прѣстѫплѭ -прѣстѫпш св 1. Преместя се; премина, прехвърля се от едно място на друго іс же рее мъ. невѣрьстве ваше. амⷩ҇ глѫ вамъ. ꙗко аще мате вѣрѫ ꙗко ꙁрьно горѹшъно. реете горѣ сеі прѣстѫп отъ сѫдѹ тамо  прѣстѫптъ.  нъто же ѹметъ сѧ васъ СК Мт 17.20 2. Престъпя, наруша [ред, заповед, правило] онъ же отъвѣщавъ рее отъцю своемѹ. се толко лѣтъ работаѭ тебѣ. ꙇ нколже ꙁаповѣд твоеѩ не прѣстѫпхъ М Лк 15.29 З А СК не ꙁатвор м влко. рътога твоего. н въꙁгѫша [!] сѧ мноѭѭ прѣстѫплъшааго т велѣне. нъ мⷧсръдънѫѭ деснцѭ простеръ СЕ 85а 20 ꙁатвор бо ѧ въ съсѫдѣхъ. он же покоренї стааго конона досел прѣбꙑшꙙ. да пон҄еже прѣстѫпшꙙ ловѣц ꙁаповѣд го.  бѣс такожде прѣстѫпшꙙ С 53.20, 22 3. Отстъпя, откажа се от нещо  носвъ прѣстъѩ танꙑ. въ олтар прѣстоꙗлъ слѹжꙙ. прѣстѫп сво санъ пае же не прѣстѫп С 214.11, 12 Съгреша. ꙁанежь ѹбо ꙁмї еугѫ прѣльстлъ. еуга же прѣстѫпт адама сътворла С 482.16—17 4. Отмина; подмина, без да се спра [образно]  хотѣхъ ѹбо прѣстѫпт повѣсть. пон҄еже многашд ѭ повѣдовахъ вамъ С 437.10 М З А СК СЕ С Гр μεταβαίνω παρέρχομαι παραβαίνω ὑπερβαίνω Вж. при прѣстѫпат Нвб