Старобългарски речник
просвьтѣт сѧ 
просвьтѣт сѧ -просвьщѫ сѧ -просвьтш сѧ св 1. Засияя, засветя, заблестя тъгда праведьн просвьтѧтъ сѧ ѣко слъньце. въ цсрств отъца хъ М Мт 13.43 З А ꙇ прѣобраꙁ сѧ прѣдъ нм. ꙇ просвьтѣ сѧ лце его ѣко слънъце. а рꙁꙑ его бꙑшѧ бѣлꙑ ѣко свѣтъ М Мт 17.2 З А  тѣмъ вьꙁꙙсте вѣньцꙙ отъ рѫкѹ господьн҄ѹ.  врѣмꙙ прсѣштеню просвьтѣсте сꙙ пае сльнеьнꙑѧ свѣтьлост С 68.3— 4  помъ еппъ клркꙑ  мѫжꙙ вѣрьнꙑ.  пршедъ ста на брѣꙁѣ рѣкꙑ.  се просвьтѣшꙙ сꙙ кост стꙑхъ вь водѣ С 81.7 въ полѹношт же молꙙштема сꙙ свꙙтꙑма. просвьтѣ сꙙ свѣтъ велкъ въ темнц о н҄ею С 182.2 акꙑ ніколже вдѣвъше благодѣтелꙗ.  славъна боголѣпьнꙑм ѹдесꙑ. не бо постгнѫ стѣн҄ь. же вь н҄емь просвьтѣ сꙙ немрьемꙑ свѣтъ С 322.30 2. Появя се, покажа се бъ гь ї просвьтѣ сѩ намъ. съставте праꙁдьнкъ въ осѣнѣѭштїхъ. до рогъ олътарьвънꙑхъ С 117.27 вꙿсѣ тварь вьспѣтъ тѧ. просвьтѣвъшаго сѧ. тъ бо бъ нашъ на ꙁем ав сѧ СЕ 4b 14 о гі спсі. о гі поспѣші. блгонъ грѧдѧі въ імѧ гне. бъ гъ і просвьтѣ сѧ намъ К 1b 18 Изч М З А СП СЕ К С Гр ἐπιφαίνω λάμπω ἐκλάμπω ἀναλάμπω ἐπιλάμπω περιλάμπω Вж. при просвьтѣт Нвб