Старобългарски речник
пометат сѧ 
пометат сѧ -пометаѭ сѧ -пометаш сѧ несв Хвърлям се, просвам се пред някого пометаахѫ сам сꙙ прѣдꙿ н҄мь С 556.20 пометаꙿхѫ сам сꙙ прѣдъ ногама го С 568.29—30 Изч С Вж. при пометат Нвб