Старобългарски речник
отъмѣтат сѧ 
отъмѣтат сѧ -отъмѣтаѭ сѧ -отъмѣташ сѧ несв 1. Прен. Отмятам се, отричам се, не признавам ꙇ рее с. къто естъ косновꙑ сѧ мꙿнѣ. отъмѣтаѭштемъ же сѧ всѣмъ. рее петръ. ꙇ же съ н҄мь бѣахѫ. наставьне. народ ѹтѣшаѭтъ тѧ.  гнетѫтъ. ꙇ глеш къто естъ косновꙑ сѧ мꙿнѣ З Лк 8.45А, СК ꙇ глашѧ мъ добрѣ отъмѣтаете сѧ. ꙁаповѣд бжѩ. да прѣдаане ваше съблюдете З Мк 7.9 2. Прич. сег. деят. като същ. отъмѣтаѩ сѧ м ед ὁ ἀϑετῶν Отстъпник слѹшаѩ васъ мене слѹшаатъ. ꙇ отъмѣтаѩ сѧ васъ мене сѧ отъмѣтаатъ. а отъмѣтаѩ сѧ мене отъмѣтаатъ сѧ посълавъшааго мѧ М Лк 10.16 З А СК отъмѣтаѩ сѧ мене. ꙇ не премл҄ѧ глъ моіхъ. ꙇматъ сѫдѧштаго емѹ. слово еже глахъ то сѫдтъ емѹ З Йо 12.48 3. Прен. Отмятам се, нарушавам, изменям клънꙑ сѩ скрънюмѹ своемѹ не отъмѣтаетъ сѩ. съребра своего не дастъ вь ліхвѫ СП 14.4 М З А СК СП Гр ἀρνέομαι ἀϑετέω παραιτέομαι Вж. при отъмѣтатI Нвб