Старобългарски речник
каменьнъ
каменьнъ
-ꙑ
прил
1. Каменен, на камъка
ꙗкоже аште кꙿто вдтꙿ вѣдро ꙁлато. мѣѭште ѫтръ камене ьстьно ... тъшттъ бо сꙙ каменьнѫѭ вдѣт добротѫ
С
344.8—9
2.
Като същ.
каменьно
ср
ед
τὸ πετρῶδες
Каменисто място, камениста почва, камънак
а дрѹгое паде на каменьнѣемь. ꙇдеже не мѣ ꙁемлѧ мъногꙑ
М
Мк 4.5
ꙇ с такожде сѫтъ. ꙇже на каменънꙑхъ сѣем
М
Мк 4.16
Изч
М
С
Гр
τῶν λίϑων
каменънъ
Срв
камѣнъ
Нвб
каменен
ОА
ВА
НТ
НГер
БТР
АР
МлБТР
ДА
Срв
Каменна могила
МИ
Каменно поле
МИ
Каменна чукла
МИ
ЙЗах,Кюст
Каменяне
МИ
Каменянска река
МИ
АМС,Полог