Речник на Патриарх Евтимий
прꙁꙑват  
прꙁꙑват -прꙁꙑваѭ -прꙁꙑваеш несв (26) 1. Призовавам, повиквам, извиквам.  пеалїѫ беꙁмѣрноѫ съдръжм, въсеслꙿнаго бога прꙁываахѫ на помощь  того прсныѧ ѹгѡднкы Филот 93.23 не бѡ, на сѧ надѣав сѧ, наѧх, нѫ на прѣподобнаго благод(ѣ)ть, же въ немь жвѫщѫѧ, кѹпно же  вашѧ прꙁываѫ молтвы, же на сїе дѣло нас понѫдвшїх ЙП 183.9 неꙁаꙁорно  беꙁ прѣтыканїа въ стѣ свѣдѣнї съвѣст нашеѫ прꙁыват тѧ на въсѣко врѣмѧ  мѣсто, да, послѹшаѫ нас, млоствъ намь бѫдеш СЙЗ 363.8 Същото значение и в ЙР 15.11 18.6 Филот 78.18 93.29 94.3 Конст 426r.19 426r.22 Нед 604v.31 Мих 172.33 ЙП 191.11 Кипр 236.11 СЙЗ 371.23 СВВ 391.6 393.29 400.2 ЛОглаш 375.24 387.8 Яков 329.2. прꙁꙑваѭще Като същ. м. мн. Тези, които призовават; призоваващите (с молитва). Мѡѵс  Аарѡнъ въ їєреех єго  Самѹлъ въ прꙁываѫщх мѧ єго прꙁываахѫ господа,  тъ ѹслышааше хь  въ стлъпѣ обланѣ глаголааше мь ЙП 191.12 Прїдѣте ꙋбо, любопраꙁденꙿстьвнї, по дльгꙋ то̆ вьꙁовѣмь ... сꙋщмь вь нꙋждах ꙁбавтелнц  царемь топлѣ̆ прѣдстателнц  вьсѣмь прꙁывающмь скорѣ̆ ꙁастꙋпнц Теоф 260.22 ~сѧ Бивам призован. Тогда ѹбо. тогда  славны̆ прꙁывает сѧ Мхалъ съ въсѣмꙿ вѡнствомь Мих 174.3 2. Призовавам, приканвам. ѡт вънѣшныѧ страны свѧты̆ потїрь цѣловавь, прꙁывает  пакы дїакѡна, глаголѧ ЛЙЗ 303.19