Терминологичен Речник
оставл҄ень  
оставл҄ень -ꙗ ср 1. сотир. Изоставяне ( ἐγκατάλειψις, εως, ἡ ) . Крайна мярка на Бога, за да се върне човекът към Него: Оставлн стротельно  накаꙁаѧ стротельно же, рекѹ  кажмо, еже на ѹправлен  с͠псъ  славѹ стражющѹѹму бъівает л нѣмъ на рьвьность  подражене л  на славѹ бѹ ЙЕ Бог 211a 4 – b 14 Син. мѫен Сем. гн. съпасень, слава, стротельно 2. мистер. Опрощение на греховете ( ἄφεσις, εως, ἡ ) посредством тайнствата кръщение и евхаристия: да грѣхъ ѹбо ѡставлене всѣмъ еднако даеть сꙗ крьщеньемь ЙЕ Бог 243b 8 – 10 „въꙁъмѣте, ѣдте, се м сть“ ꙁа вꙑ преломлено на оставлене грѣховъ ЙЕ Бог 265а 2 – 4 „пѣте ѿ него вс; се м сть кръвь новаго ꙁавѣта, ѧже ꙁа вꙑ пролваема на оставлен грѣховъ“ ЙЕ Бог 265а 6 – 9 Син. отъпѹстъ Сем. гн. таньство, сѹсъ хрьстосъ, ꙁавѣтъ, грѣхъ, порождень