Старобългарски речник
лень 
лень -е м 1. Елен імьже обраꙁомъ жѩдаетъ еленъ на стоънкꙑ водьнꙑѩ. тако желаетъ дша моѣ къ тебѣ бже СП 41.2 вьслѣдьствоваста же вьслѣдъ го дъва елен.  шесть двхъ коꙁъ. же дошꙙ къ епскѹпѹ ссню С 223.7 вдѣвъ же ѧ епскѹпъ глагола къ вратарѹ. отъкѫдѹ прдошꙙ сѧ двѧ коꙁꙑ  лені С 224.3 глагола къ н҄емѹ епскѹпъ. дꙗконе флеа. вдш двѧѧ сѧ коꙁꙑ  лен. стоѧштꙙ блꙁъ града С 224.18 2. Кошута гласъ гнь съвръшаѭштаго елені.  отъкръетъ дѫбровꙑ.  цркꙑ его въсѣкъ іже глалетъ славѫ СП 28.9 СП С Гр ἔλαφος елень еленъ Нвб елен ОА НТ Дюв НГер ЕтМл БТР АР ЕА ДА