Старобългарски речник
югъ 
югъ -а м 1. Юг [една от четирите посоки на света]; южна посока  прдѫтъ отъ въстокъ  ꙁападъ  сѣвера  юга.  вьꙁлѧгѫтъ въ црств бжі М Лк 13.29 А СК въꙁврат гь плѣнене наше ѣко потокъ югомь СП 125.4 тѣмь вьс пророц кѹпꙿно молꙗхѫ сꙙ. къ богѹ глагол҄ѫште. обрат плѣн҄ен наше акꙑ водотѣꙙ вь югъ С 349.5 2. Южен вятър, южняк ꙇ егда югъ дѹшѫштъ. глете ѣко варъ бѫдетъ.  бꙑваатъ М Лк 12.55 З въꙁдвіже югъ до небесі. ї наведе сілоѭ своеѭ ꙁападенъ СП 77. 26 югъ. топлѣ вьꙁвѣꙗвъ помрьꙁъшꙙѧ водꙑ. на прьво стъство водъно прводтъ С 349.6  акꙑ югъ вьꙁвѣꙗвъш благодѣть хрстосовѫ на прьво стьство прведе нетьлѣньꙗ С 349.10 вьстан сѣвере  прд юже. провѣ градъ м. да потекѫтъ добрꙑѧ вон҄ꙙ С 349.15 Изч М З А СК СП С Гр νότος Нвб юг ОА АК НТ Дюв НГер ЕтМл БТР АР РРОДД ДА Срв Югопужаро МИ ЙЗах,Кюст