Старобългарски речник
ѹдотворьць
ѹдотворьць
-а
м
Чудотворец; този, който върши чудеса
мⷺца ноⷠ҇ѩ а҃ стѹю юдотворцю беꙁмеꙁдьнікѹ коꙁмъ даміана
А
125b 1—2
мⷰ҇ѣ ꙁі гргора юдотворьца евⷢ҇а ѿ҇ маⷴ҇ псⷩ҇а а҃. сего мⷰ҇ѣ
СК
134.13
Срв.
УIIа 6
ꙇ повръже ҃ћ съребрьнікъ. глѧ. съгрѣшіхъ. прѣдавъ кръвь неповіннѫ. ъто ті бꙑстъ іюдо. егда відѣ юдотворьца. тогда не рее съгрѣшіхъ прѣдавъ кръвь неповіннѫ
К
5b 13—14
вдѣшꙙ бо беꙁаконнц осꙙꙁашꙙ ѹдесꙑ ѹдотворца бога
С
323.13
А
СК
У
К
С
Гр
ϑαυματουργός
[ὁ] ϑαυματουργῶν
юдотворьць
юдотворць
ѹдотворць
Нвб
чудотворец
ОА
ВА
АК
НГер
ЕтМл
БТР
АР