Старобългарски речник
ловѣколюбьць 
ловѣколюбьць -а м Човеколюбец; този, който обича хората, човечеството [обикн. за Бога] да і колюбець бь. съ вꙑше відѣвъ. неліцемѣръно объштенье наше. ꙇ сімъ благꙑмъ нꙑ съподобітъ К 9b 24 сего раді  колюбець гъ ꙁьрѧ дръꙁост ѹенѧ съмѫштааше сѧ К 3b 30 се же  рее л пртьеѭ съкаꙁаѧ.  вьсꙑнꙗѧ ѭ л покаꙁаѧ. ꙗко аште  ловѣколюбьц бѫдемъ по съмрьт С 374.9  свом грѣхꙑ сам сꙙ ѹвѣштаваѭтъ.  съгрѣшенмъ простꙑн҄ꙙ просꙙтъ. отъ ловѣколюбьца сѫдѧ С 390.13 ловѣколюбьцъ бо стъ владꙑка.  добротꙑ го даръ бꙑваатъ С 380.28—29  трьнь  трьн  вльецъ дѣлат їс же ловѣколюбьць сꙑ. хотꙙ промꙑслт ꙁа свого сътвореньꙗ С 484.1 СЕ К С Р Гр [ὁ] φιλάνϑρωπος ловѣколюбець Нвб чловеколюбец остар ВА человеколюбец остар ЕтМл човеколюбец ОА АК БТР АР