Старобългарски речник
столюбьць
столюбьць
-а
м
Лице, което живее в нравствена чистота
тѣмьже тꙑ ѧдо. бѫд въ добро брашъно ѣденѣ мѣсто. сѹхоѣдець ... въ блѫдолюбѣ мѣсто. столюбець
СЕ
70b 15—16
Изч
СЕ
столюбець
Нвб
Срв
чисто