Старобългарски речник
шѧтань
шѧтань
-ꙗ
ср
Надменност, високомерие [прен.]
къде людье ꙇ шѧтаньѣ. ꙇ трѫтъ неправедьнꙑ. въ істнѫ ѹбо ꙁѣло въ істінѫ людье поѹішѧ сѧ тъштетънꙑмъ. ꙇ сѹетънꙑмъ
К
12b 16
ваше шꙙтань лютѣ ꙗко раꙁдрѹш сꙙ. ваша гръдꙑн҄ до коньца ослабѣ
С
467.11
Изч
К
С
Гр
φρύαγμα
Нвб
Срв
шетане
’ходене, скитане’
ОА
ВА
ЕтМл
БТР
АР
ДА