Старобългарски речник
хꙑщьнкъ
хꙑщьнкъ
-а
м
1. Диво, кръвожадно животно; хищник
вънемлѣте отъ лъжхъ пророкъ. ꙇже прходѧтъ къ вамъ. въ одеждахъ овьахъ. вьнѫтрь же сѫтъ влъц хꙑштьнц
М
Мт 7.15
З
А
2.
Прен. Зъл, лош човек; хищник
фарсѣ ставъ вь себѣ молѣаше сѧ. бже хвалѫ тебѣ въꙁдаѭ. ѣко нѣсмъ ѣко про лвц. хꙑщьнц неправедьнц. прѣлюбодѣ. л ѣко сь мꙑтарь
М
Лк 18.11
З
А
СК
въ съвадьнка мѣсто. мротворець. въ сварънка мѣсто. кротолюбець. въ хъщьнка мѣсто. раꙁдавьнкъ мѣнѣ своего
СЕ
70b 9—10
(ж)е сѫтъ хъщь(....)
Р
V 1.7—8
Изч
М
З
А
СК
СЕ
Р
Гр
[ὁ] ἅρπαξ
хꙑштьнкъ
хъщьнкъ
хъштьнікъ
Нвб
хищник
ОА
ВА
ЕтМл
БТР
АР
ЕА
Срв
хища ’плячка’
остар
РРОДД
хищница
ж
ЕА