Старобългарски речник
хѹльнъ 
хѹльнъ -ꙑ прил 1. Който ругае, хули ꙁаклнаѭ тѧ. ꙁълꙑ наѧльне. хѹльнꙑ наѧльне. ѿ҇връженꙑ. ꙇ самодѣльне лѫкавꙑ ... бгомь вꙿседръжтелемь. ꙇꙁд отд СЕ 51b 26 коньнѣ же  на кръстъ прведошꙙ . нъ гь наш їу хь не подражлъ. ꙁлобѫ хѹльнꙑхъ ждовъ. нъ  плешт сво даꙗше на ранꙑ С 481. 2 2. Коварен, подъл фарсе же ꙁъвавꙑ го на обѣдъ. та въ дѹшьнѣѣмь с дѣльнцѣ хѹльнꙑ ковааше на н҄ь мꙑсл С 392.28 3. Еретически, богохулен раꙁѹмѣвъ же ар ꙗко оста въ отълѫен. наꙙ о кѹпьнѣ сѫштьнѣ.  стѣ троц. въсѫдѹ въ алеѯанꙿдр хѹльнꙑ ѹстꙑ ꙁност.  божьствъна псанꙗ отврьнь кръꙿмлꙗват С 188.2—3 Изч СЕ С Гр βλάσφημος τῆς βλασφημίας хѹлънъ Нвб хулен ОА ВА ЕтМл БТР АР