Старобългарски речник
ходъI 
ходъ -а м Начин на движение, ход он же вдѣвъше старость мѹ порѫгашꙙ сꙙ  обѣшташꙙ сꙙ. ѹпꙿваѭште кон҄ьскꙑмъ ходомъ.  голѣньм свом С 31.6 Прен.Поведение, държание. бештнънꙑ же смѣхъ бъхъмъ отъврѣшт подобаатъ.  ходъ воловьнъ мѣт С 497.25 ѡ горе мьнѣ рее. то сътворѫ аꙁъ. лце дѣве. ходъ дѣвь. о дѣв ... а ѫтроба не дѣва. нъ матерѣ С 240.11 ходъ мѣт κίνησιν ἔχω В състояние съм, мога да се движа докол ... протвш сꙙ богѹ. богꙑ лъже ... же сѫтъ дѣла рѫкѹ ловѣьскѹ. отъ камен  отъ дрѣва творен. хода не мѫште.  сѧ поставьꙗш протвѫ вьса сътворьшѹѹмꙋ хѹ С 49.28 Изч С Гр δρόμος βάδισμα κατάστασις Нвб ход ОА ВА Дюв НГер ЕтМл БТР АР ДА