Старобългарски речник
хлѣбьнъ 
хлѣбьнъ -ꙑ прил Хлебен, който се отнася до хляба тъгда раꙁѹмѣшѧ ѣко рее хранте сѧ. не отъ кваса хлѣбънааго. нъ отъ ѹенѣ фарсеска  садѵкеска М Мт 16.12 З понѹжденомъ мъ бꙑт боꙗꙁньѭ юньца. самѣмъ сꙙ въврѣшт въ пештъ хлѣбьнѫѭ.  їꙁволт пае въ огн съгорѣт. нежел отъ того събоденомъ бꙑт С 565.24—25 гладъ не хлꙙбьнꙑ н жꙙжда водънаꙗ С 135.6 ѹтврьждень хлѣбьно στήριγμα ἄρτου Житен клас, житно стебло  пріꙁъва гладъ на ꙁлⷷѭⷨ. вьсе ѹтвръжденье хлѣбьное сътьⷬ СП 104.16 Изч М З СП С Гр [τῶν] ἄρτων [τοῦ] ἄρτου хлѣбънъ хлꙙбьнъ Нвб хлебен ОА ВА НГер ЕтМл БТР АР ДА