Старобългарски речник
хлъмъ 
хлъмъ -а м Хълм, възвишение вьсѣка дьбрь сплънтъ сѧ.  вьсѣка гора  хлъмъ съмѣртъ сѧ М Лк 3.5 З А да пріімѫтъ горꙑ міръ людеі. ї ѡлъм (погр. вм. хлъм, Север., с. 88, бел. под линия) правъдѫ СП 71.3 ї прогнѣвашѩ і на хлъмѣхъ своіхъ. ї въ істѹканьнꙑхъ своіхъ раꙁдражішѩ і СП 77.58 днеⷭ҇. горꙑ вьꙁграшѧ сѧ. ѣко овьн. ꙇ хлъм ѣко агньц овь СЕ 3b 9 Срв. СП113.6 повелѣ анѳупатъ ... мало вьнѣ вьс на хлъмъ въꙁведъше. меемъ главѫ мѹ отъсѣшт С 118.30 М З А СК СП СЕ С Гр βουνός Нвб хлъм остар ВА НГер хълм ОА ЕтМл БТР АР ДА Срв Хольмето МИ ХХ,ЛИМР