Старобългарски речник
ѹто 
ѹто нареч 1. Наистина, действително, всъщност  дного родꙙштааго сꙙ дѣл҄ьма. дно глагола. не бѣ нкогоже. аште л бꙑ кто бꙑлъ. то раждамѹѹмѹ сꙙ ѹто бꙑ хотѣлъ отьцъ бꙑт С 241.29 аште л то рьц м кто бол҄. ѹмꙑваѧ л ноꙁѣ. л онъ мѹже ѹмꙑваатъ ноꙁѣ. ѹто ꙗко онъ бол҄. мѹже ѹмꙑ ноꙁѣ мьн҄. нъ съпасъ ѹмꙑ ноꙁѣ прѣдавъшоѹмѹ  юдѣ С 303.20 то л сьмѣрьнѣ стъ. ѹмꙑт л ноꙁѣ л молт сꙙ. ѹто ꙗко ѹмꙑт ноꙁѣ сьмѣренѣ. неже молт сꙙ. да же сьмѣрьнѣша не отъвръже сꙙ сътворт С 303.27 глаголат же ѹто матъ мръ на людехъ свохъ.  на прѣподобьнꙑхъ с.  на обраштаѭштїхъ срьдьца кь н҄емѹ С 318.29 2. Всякак, по всякакъв начин  не тѹ аб т къ болꙙштѹѹмѹ. нъ ѹто жъдааше сьмрьт лаꙁаровꙑ. да съмрьтѭ бол҄ьшѫ ѹдесꙑ вѣрѫ вдꙙштмъ покажетъ С 313.22 3. Изцяло, напълно ꙿто л ꙗко ꙁмѣ глагол҄етꙿ еуагг҄елстъ. бꙑт въ то врѣмꙙ. вь н҄еже смокꙑ лствмъ красѹꙗше. нъ ѹто ꙁаштцаѧ днае грѣхѹ цвьтѫштѹ. бꙑт дꙗволю снѣгѹ лежꙙштѹ по вьсемѹ ловѣьствѹ С 352. 6—7 Изч С Гр πάντως Нвб Ø