Старобългарски речник
ѹсъхнѫт 
ѹсъхнѫт -ѹсъхнѫ -ѹсъхнеш св 1. За растение — изсъхна ꙇ вдѣвъше ѹенц двшѧ сѧ глште. како абье ѹсъше смоковьніца М Мт 21.20 ЗI ЗП слъньцѹ же въсѣвъшю прсвѧде. ꙇ ꙁане не мѣше коренѣ ѹсъше М Мк 4.6 ꙇ въспомѣнѫвъ петръ гла емѹ равьв. вждъ смоковънца ѭже проклѧтъ ѹсъше М Мк 11.21 З а дрѹгое паде на камене  проꙁѧбъ ѹсъше. ꙁане не мѣаше влагꙑ М Лк 8.6 З А  вдѣвъ смокве прде кꙿ н҄е.  нсоже обрѣте на н҄е раꙁвѣ лств тььѭ.  рее  не бѫд кꙿ семѹ плодъ отъ тебе вь вѣкꙑ.  тѹ аб ѹсъхнѫ С 343.28 Образно. аште л кто ште вьпрѣкꙑ глагол҄етъ.  пьртъ сꙙ глагол҄ꙙ. ждовьстѣ съборѣ прложенѣ бꙑт смокв. вѣштаї како с коренꙗ ѹсъхꙑ съборъ. сладъкааго павла прораст С 347.2 2. За крайник — изсъхна; вкочанясам се рѫка деснаꙗ адамова рѫка пркоснѫ сꙙ дрѣвѣ.  прѣстѫпьнмъ ѹсъхнѫ. то пакꙑ глнънꙑмъ брьнмъ грьньаремъ сътворенѣ бꙑт С 396.19 3. Прич. мин. деят. като прил. ѹсъхꙑ ξηρανϑείς Изсъхнал о ѹсохъш смоковънц М 43b 25 М З А ЗП С Гр ξηραίνομαι ѹсохнѫт Нвб Срв [из]съхна ОА ЕА БТР АР