Старобългарски речник
ѹмьнъ 
ѹмьнъ -ꙑ прил Умствен, който се отнася до ума, мисловен [.]аѩ.  елкѫ м подас слѫ ѹмꙿнѫѭ  тѣле[..]ѫѭ. трѹждѫ сѧ Р VII 3.2 Прен.Духовен. мльа же тѹ лѣтъ шесть вьсего жтꙗ ловѣьска отълѫвъ сꙙ. глаголат къ богѹ любꙙ въ мльан. о ѹмьнꙑ ꙁракъ. длъгꙑмъ трьпѣнмъ оштаѧ С 289. 2 ѹмꙑ бо хъ прѣльштенꙗ. меъ тъштаню. ѹповъ не дастъ. ѹмънѹѹмѹ оес сквоꙁѣ пролꙗвъш сꙙ на н҄емь тьмѣ проꙁьрѣт. т на стннꙑѧ ꙁарꙙ вьꙁьрѣт С 339.16—17 Изч С Р Гр τῆς διανοίας ѹмꙿнъ ѹмънъ Нвб Срв умен ОА ВА Дюв НГер ЕтМл БТР АР ДА ЕА