Старобългарски речник
ѹкраст 
ѹкраст -ѹкрадѫ -ѹкрадеш св 1. Открадна, извърша кражба ꙇс же рее емѹ. еже не ѹбьеш. не прѣлюбꙑ сътворш не ѹкрадеш. не лъжесъвѣдѣтель бѫдеш М Мт 19.18 ЗI, А. Срв. Мк 10.19 М, З;Лк 18.20 М, З, А;С 365.21 повел ѹбо ѹтвръдт гробъ до третѣаго дьне. еда како пршедъше ѹенц его ноштѭ ѹкрадѫтъ і. ꙇ рекѫтъ людемъ въста отъ мрътвꙑхъ. ꙇ бѫдетъ послѣдьнѣа лесть горьш пръвꙑѩ М Мт 27.64 З, А. Срв.Мт 28.13 М, З, А, СК;С 439.22 С440.4 тать не прходтъ. нъ да ѹкрадетъ  ѹбетъ  погѹбтъ. аꙁъ прдъ да жвота мѫтъ  лше мѫтъ М Йо 10.10 З А СК аще кꙿто бѣдоѭ ѹкрадетъ. сънѣдъно ьто. к҃ денъ да покаетъ сѧ СЕ 103b 1 Срв. СЕ104b 1 аще кꙿто рънцѭ окрадетъ. в҃ лѣта да посттꙿ сѧ о хлѣбѣ о водѣ. а еже естъ ѹкралъ. да дастъ нщмъ СЕ 105а 11—12 дьнесь радостѭ радѹтъ сꙙ блаженꙑ даудъ. ѹкрашенам (погр. вм. ѹкраденам, Й. Заимов, М. Капалдо, с. 101, бел. под линия) гѫсльм младеншт С 320.15—16 т просшꙙ т пеатьлѣшꙙ съ стражеѭ. ꙗкоже дрѹгъ дрѹгѹ бꙑт клеветаремъ  облтел҄емъ. цѣ  кол ѹбо ѹкрал бꙑшꙙ въ сѫботѫ  како С 441.13 Образно. нъ не ѹкрадетъ ꙁълоба добродѣаньꙗ. не вьсхꙑттъ льстьць поводатаꙗ стінꙑ. вѣстъ пастѹхъ ꙁвѣрѣ С 509.26 2. Прен. Похитя, погубя онъ бо простерь рѫкѫ на дрѣво беꙁ врѣмене. ѹкраденъ бꙑстъ. тꙑ же на кръстѣ простеръ рѫцѣ въ врѣмѧ. погꙑбъшіі обрѣте раі К 11b 16 М З А СК СЕ К С Гр κλέπτω συλάω ἀποσυλάω Нвб украдна диал