Старобългарски речник
ѹкорьнъ 
ѹкорьнъ -ꙑ прил 1. Който предизвиква укор; позорен, срамен со дѣлма не стꙑдтъ сꙙ. да навꙑкнеш ꙗко вьсьжде стнѫ вьсе глагол҄ѫтъ. а нсоже не потаѧтъ. н мѣнꙙштмъ бꙑті семѹ ѹкорьнѹ. само бо се мнмо ѹкорьно сꙑ. то кажетъ владꙑкꙑ ловѣколюбь. ꙗко прѣданнка раꙁбонка тат. толкѹ добрѹ съподоб С 409.19, 19—20 аꙁъ н дноѧ же внꙑ обрѣтаѭ о ловѣцѣ семь. нь не стꙑд сꙙ ѹкорънꙑм благꙑнꙗм. толко пострадавъ прѣбꙑ бестрастьнь С 436.17—18 2. Като същ. ѹкорьна ср мн [τὰ] ἐπονείδιστα Предизвикващи укор, недостойни думи тꙑ же м съмотр ѹенкꙑ любꙙштꙙ стнѫ. како глагол҄емꙑхъ отъ врагъ. нꙿсоже съкрꙑваѭтъ. аште  ѹкорьна глагол҄ѫтъ. се бо  льстьца  нарѫтъ С 440.14 Изч С Гр ἐπονείδιστος ѹкорънъ Нвб укорен ОА ВА Дюв НГер ЕтМл БТР АР