Старобългарски речник
сѫсѣдъ 
сѫсѣдъ -а м Съсед; човек, който живее наблизо глааше же къ ꙁъвавъшюмѹ . егда творш обѣдъ л веерѭ. не ꙁов дрѹгъ твохъ. н братрѩ твоеѩ. н рожденѣ твоего. н сѫсѣдъ богатъ М Лк 14.12 З  пршедъ въ домъ. съꙁꙑваатъ дрѹгꙑ  сѫсѣдꙑ глѧ мъ. радѹте сѧ съ мъноѭ М Лк 15.6 З сѫсѣд же  же  бѣахѫ вдѣл прѣжде ѣко слѣпъ бѣ М Йо 9.8 З А въꙁдаждь сѫсѣдомъ нашімъ. седмерцеѭ въ нѣдра іхъ. поношенемь імьже поносішѩ тебѣ СП 78.12 положлъ нꙑ есі поношень сѫсѣдомъ нашімъ. подрѣжанье і порѫганъе сѫщімъ окръстъ насъ СП 43.14 пае въсѣхъ врагъ моі бꙑхъ поношенью.  сѫсѣдомъ моімъ ѕѣло СП 30.12 М З А СП Гр γείτων Нвб съсед ОА ВА АК НТ Дюв НГер ЕтМл БТР АР сосед остар ВА Срв съседник м диал ДА