Старобългарски речник
сѫпротвьнкъ 
сѫпротвьнкъ -а м 1. Противник, неприятел, враг простьръше же рѫкꙑ на небо ст мѫенц. рѣшꙙ велкомъ гласомъ вьꙁьпвъше ...  ꙁбав нꙑ отъ сѫпротвꙿнка С 178.11—12 съкаж м ѡ ловѣе. же сꙙ творш покааню сѫпротвьнкъ С 361.12 лма же ѹбо немоштьнѣ сѫпротвьнкъ. толма же  бес простꙑн҄ꙙ побѣжденꙑѧ С 371.29 благословьнъ грꙙдꙑ въ мꙙ господьне ... мротворьцъ на сѫпротвьнка. ловѣколюбьць на ненавстьнка ловѣкомъ С 329.10 Тиранин, насилник. благословьнъ грꙙдъ въ мꙙ господьн҄е. цѣсарь на сѫпротвнка. не вьседръжтел҄ьства слоѭ  мѫдростѭ. нъ мьнмꙑмъ кръста бѹствомъ С 329.3—4 2. Опонент нъ аб рекѫтъ сѫпротвьнц. да аште се сце стъ.  не хотꙙште прѧт по кръштен покаанмъ съпасенꙗ С 362.6 Срв. С363.4 Изч С Гр ὁ ἀντικείμενος ὁ ἀντίπαλος ἀνταγωνιστής πολεμήτωρ τύραννος ὁ ἐξ ἐναντίας сѫпротвнкъ сѫпротвꙿнкъ Нвб съпротивник остар диал ВА НТ сопротивник остар ВА