Старобългарски речник
сѫдъII 
сѫдъ -а м 1. Съд, орган, член, част на тялото полагаѭ т вьс моѧ сѫдꙑ на спꙑт. не стꙑждѫ сꙙ тѣлесьнꙑм свом ꙗꙁвам С 503.10 тъ же ома стоꙗше пѹштаѧ с о на вьсꙙ сѫдꙑ сьпасѹ.  обьꙁраѧ коегожꙿде  пꙑтаѧ С 502.25  глагол҄етъ. вьꙁмѣте ꙗдте. вьꙁмѣте пте. прнесѣте рѫцѣ ваш.  въложте вь ребро м.  насладте сꙙ мохъ сѫдовъ С 506.26—27 вь ко сѫ крьвьнꙑѧ сѫдꙑ С 512.8 2. Музикален инструмент їбо аꙁъ їсповѣмь сѩ тебѣ въ людехъ гї. въ сѫдѣхъ пъсаломьскꙑхъ рѣснотѫ твоѭ бже въспоѭ тебѣ въ глѫслехъ свѩтъ їлвъ СП 70.22 СП С Гр μέλος σκεῦος Нвб съд ОА ВА АК НТ НГер ЕтМл БТР АР ДА Срв съдина ж ОА ВА НГер БТР АР