Старобългарски речник
сѣдат сѧ
*сѣдат сѧ
-сѣдаѭ сѧ
-сѣдаш сѧ
несв
сег
деят
прил
не сѣдаѩ сѧ
ἄρρηκτος
Неразрушим, който не се разпада, твърд, здрав
се рекъ прлѣп къ сѣдаѭштѹѹмѹ сꙙ [!] камен смокъве
С
300.14
да же ѹбо жъꙁлъ ароновъ сѹхъ сѫштъ. раст процвст повелѣ богъ. тъ же не сѣдаѭштѹѹмѹ сꙙ сѹхѹѹмѹ камꙑкѹ въꙁдрастт повелѣ на покаꙁан ꙋдомъ
С
300.16—17
Изч
С
Нвб
Ø