Старобългарски речник
сꙑтость
сꙑтость
-
ж
1. Ситост, насищане с храна
вѣдꙑ ꙗкоже рѣвьнаа сꙑтость. н бьдѣт вѣстъ. н цѣломѫдрьствоват. велан мльат не трьптъ
С
279.20—21
Прен.Преситеност, отвращение.
дастъ імъ прошенье іхъ. посъла сꙑтостъ въ дшѩ іхъ. прогнѣвашѩ мосѣа въ стану (!). аарѡна стаго гнѣ
СП
105.15
2.
Прен. Насита; сладост; духовна наслада
о мѫен памꙙт. како сꙑтость бѫдетъ любꙙштїмъ мѫенкꙑ. ꙁан҄еже къ добрꙑмъ клеврѣтомъ. ьсть ѹкаꙁан стъ прꙗꙁн. къ обьштѹѹмѹ владꙑцѣ
С
82.2
3. Обилие, изобилие [образно]
братъ нѣкто ... прѣбꙑ ѹ н҄его годъ малъ. отъходъно жт сь н҄мъ жвꙑ. же братъ сꙑтостъ пае прмъ таковаго трьпѣнꙗ глагола къ старьцѹ ... вьꙁдѣвѣ ѹже въ манастꙑрь ... ꙗко нсоже брашна не мавѣ сьде
С
290.1
беꙁ сꙑтост
ἀπλήστως
Безкрайно, безпределно, ненаситно
блажѫ ѹста твоꙗ. бе сꙑтост насꙑштьша сꙙ. прложьша сꙙ къ сѹсовомъ ѹстомъ. дѹха ста отъ тѫдѹ спльн҄ьша сꙙ
С
457.26
до сꙑтост
εἰς κόρον
До насита
алꙿѫштхъ въ пѹстꙑн҄. до сꙑтост кръмм бѣахѫ
С
398.22—23
Изч
СП
С
Гр
κόρος
πλησμονή
сꙑтостъ
Нвб
ситост
ОА
ВА
АК
Дюв
НГер
ЕтМл
БТР
АР
ДА