Старобългарски речник
сътещ сѧ 
сътещ сѧ -сътекѫ сѧ -сътееш сѧ св 1. За мнозина — стечем се, съберем се на едно място вьнеꙁаапъ бѣсомъ многомъ сътекъшемъ сꙙ. прдошꙙ тъштанмъ стааго мѫенка конона С 38.27—28  се ѹвѣдѣвъше сътекошꙙ сꙙ. плаѫште стааго.  погребъше го С 52.1—2  сътекошꙙ сꙙ м(..)ꙁ.  раꙁльно къждо бꙗхѫ  С 193.4 многѹ же народꙋ сътекъшѹ сꙙ.  мꙑслꙙштемъ въсꙿхватт правьднка мошт.  ѹенкѹ го. въспрѣтшꙙ мъ. ꙗко крамольнкомъ С 219.12 слꙑшавъше же сѫшт въ градѣ кръстꙗн сътекошꙙ сꙙ въ цръкъве божѭ С 220.29 2. Случа се, изпълня се, осъществя се, реализирам се  двьр не раꙁъвръже. вьлѣꙁе бо въꙁбранꙗѧ.  нктоже вьсхотѣ да вьсе сꙙ сьтее С 501.15 Изч С Гр συντρέχω καταφεύγω συνδρομή сьтещ сꙙ Нвб стека [се] ОА ВА НТ Дюв НГер ЕтМл БТР АР ДА