Старобългарски речник
съпасат 
съпасат -съпасаѭ -съпасаш несв 1. Спасявам, избавям някого обраті гі їꙁбаві дшѫ моѭ. спі мілості твоеѩ раді СП 6.5 помощь моѣ отъ ба. спаѭщаго правꙑѩ срдцемъ СП 7.11 ѹдіві мілості твоѩ спаѩ ѹпьваѭштѩѩ на тѩ СП 16.7  ꙁабꙑшѩ ба спаѭщаго ѩ. створьшаго вельѣ вь ег҄уптѣ СП 105.21 бже мѣѩ власть. грѣхꙑ отъдаѣт. ꙇ дшѧ спат.  тѣлеса ꙇцѣлѣт. твоеѭ благодѣтѭ СЕ 25а 4 тебѣ бо естъ мловат. ꙇ спат гі бже нашъ СЕ 27а 15 нъ врагъ льсттъ мѧ. ꙇ блаꙁнтъ дшѭ моѭ гі. даж до конꙿца. непогꙑбнѫ сп мѧ СЕ 83b 22 ъто ѹбо вьсѧ л прѣпрость спсаетъ. ѣвль сѧ въ адѣ бъ К 13а 18 Срв. С449.20 црь стъ крѣпькъ  сленъ.  съпасаѧ въ рат своѧ. погѹбьꙗѧ же врагꙑ С 28.10 нъ вѣрѹѭ аꙁъ въ отца  сꙑна  стааго дѹха. въ прѣстѫѭ троцѫ съпасаѭштѫѭ вьсь мръ С 261.4  стъ покаан прѣпрость въ гражданехъ вьꙁскамо. мже ов съпасам сѫтъ. а дрѹꙁї осѫждам С 362.23  молтвѫ хъ ѹслꙑштъ  спасаатъ ѧ С 568.22 2. Прич. сег. деят. съпасаѩ a) Спасителен, който води до спасение като прил въ стое і спсаѭштее кръштенье длъженъ естъ. вьсѣкъ кръштенъ съ страхомъ. ꙇ трепетомь храніт К 2а 28—29 b) [ὁ] σῴζων Спасител воꙁъвашѩ і не бѣ спаѩ СП 17.42 3. Прич. сег. страд. като същ. съпасам м мн Спасяващите се; тези, които получават избавление о въпрошъшмъ аште мало спсаемꙑхъ М 76b 32 М З СП СЕ К С Гр σῴζω спасат Нвб спасявам [се] ОА ВА АК НТ Дюв НГер ЕтМл БТР АР ДА