Старобългарски речник
съꙁъват 
съꙁъват -съꙁовѫ -съꙁовеш св Свикам, повикам, призова някого съꙁъвавъ же съ оба на десѧте. дастъ мъ слѫ  власть на вьсѣхъ бѣсѣхъ. ꙇ недѫгꙑ цѣлт М Лк 9.1 З А платъ же соꙁъвавъ архереѩ  кънѧꙁѧ  люд М Лк 23.13 З вовода же агрпъ вьлѣꙁъ въ амасїскъ градъ. съꙁъва старѣшнꙑ града С 17.6  съꙁъвавъ вьсе же о хрстосѣ дѹховьно го стадо. поѹвъ ѧ словесꙑ многꙑ С 208.4 вьсѣьско тѣло.  власть кѹпьно съꙁъва на господьн҄ѫ хвалѫ. цѣсарꙙ ꙁемьѧ.  вьсꙙ сѫдѧ ꙁемьнꙑѧ. юношꙙ  дѣвцꙙ С 320.5  словесемь веселомъ. велм вьсѣхъ на насꙑштен съꙁъвашꙙ С 327.7 Изч М З А С Гр συγκαλέομαι συγκαλέω соꙁъват сьꙁьват Нвб съзова остар ОА ВА БТР АР Срв [при]зова