Старобългарски речник
съврьшат сѧ 
съврьшат сѧ -съврьшаѭ сѧ -съврьшаш сѧ несв Усъвършенствам се, ставам съвършен ѡ семъ съвръшаетъ сѧ любꙑ в насъ. да дръꙁновене мамъ въ днъ сѫднꙑ Е 37а 15 а не боѧ сѧ не съвръшает сѧ въ любъв Е 37б 4 Изч Е Гр τελειόομαι съвръшат сѧ Вж. при съврьшат Нвб