Старобългарски речник
самодрьжьць 
самодрьжьць -а м Самодържец, владетел, монарх не мьнꙙтъ л т сꙙ боꙁ бо т мꙿже самодръжецъ цръ жрътвꙑ твортъ С 157.2—3 самодръжье цѣсарю аурлꙗне С 13.29 нѣс л слꙑшалъ о ꙁаповѣданꙑхъ намъ. отъ самодръжецъ С 147.22—23 тꙑ наꙙлъ с дѣло. ненавдмо отъ богъ  самодръжецъ С 152.23—24 цѣсарь еѡдос. побѣднкъ самодръжецъ С 199.20—21 самодрьжьць блъгарьскъ Царска титла от средновековната българска държава. ( въ лѣто ѕ҃ ф҃к҃г҃ отъ створенїа мра обнов сѧ съ градь ꙁд)аемъ  дѣлаемъ їѡаном самодрьжъцемъ блъгарьско(мь) ... (сь самодрьжъць б)ьістъ бльгарїнь родомь ... снь арона с(амола) ж(е брата сѫща црѣ самодр)ьжавьнаго В Изч С В Калка от гр αὐτοκράτωρ Превежда и гр. τροπαιοῦχος самодръжьцъ самодръжецъ Нвб самодръжец остар