Старобългарски речник
рѫгъ
рѫгъ
-а
м
бꙑт въ рѫгъ
γίγνομαι καταγέλως
Стана за смях
ѹвꙑ мьнѣ ѹвꙑ мьнѣ. побѣжденъ бꙑхъ мѫк см свꙙтꙑм. бꙑхъ вьсѣмъ въ рѫгъ. не мꙑ днодѹшенъ слѹгъ
С
78.28—29
рѫгъ творт
πομπεύω
Подигравам се
гда влас женьст ногтꙑ ꙁꙙбом бѣахѫ. пеал рѫгъ творѣахѫ
С
397.28
ѹпот кого до рѫга
Напия някого, докато стане за присмех
аще кꙿто дрѹга своего ѹпотъ до рѫга. да постте сѧ оба ж҃ дьне
СЕ
104а 24—25
Изч
СЕ
С
Нвб
рог
остар
ВА
руга
ж
диал
ДА
Срв
ругатня
ж