Старобългарски речник
рокъ 
рокъ м 1. Определено време, срок вꙿсѣмъ бо комъ обьщнѫ ѹнлъ ес. рокѹ жтѣ съконьавъшю сѧ. тѣмьже молмъ т сѧ СЕ 58а 17 потом же рокѹ коньавъшѹ сꙙ. пае же вѣдѣ ꙗвьн на коньць сходꙙште С 367.9 2. Заповед, повеля, закон такожде  моръскаа страна ... съ ꙁемⷧ(е)ѭ сѧ боретъ ...  рока твоего боѩ сѧ къ себѣ првлатъ влънꙑ своѩ СЕ 1а 22 Изч СЕ С Гр ὅρος Нвб рок ’съдба’ остар ВА РРОДД Срв [с]рок