Старобългарски речник
ратьнкъ 
ратьнкъ -а м Противник, враг, неприятелски войник вьнде же  стꙑ кодратъ. ꙗко нѣкоторꙑ доб вонъ пъваѧ своѭ слоѭ. на сьнт ратьнкъ С 105.12—13 прѣд дꙑ грьдѣ на ратьнкꙑ. вьꙁратъ кръстъ на лц покаꙁаѧ ѹстрашатъ ратьньскъ плъкъ С 105.13 страшенъ кꙿто мꙿнꙙ сꙙ ратꙿнкъ мъ сꙑ  гѹбтел҄ь. мѹже  подараахѫ трѣбам. не на ѹспѣхъ. нъ да не бѫде отъ н҄его врѣда С 35.25 да  съ агг҄елꙑ  съ аггельскомь владꙑкоѭ. да тꙙ съдрѹжтъ врага сѫшта  ратьнка С 422.6 Разбойник, злодей. старѣшнамъ же  хрантел҄емъ тоѧ пѹстꙑн҄ꙙ въꙁвѣствъшемъ о ратьнцѣхъ хрант сꙙ. по манастꙑрꙙ велкꙑѧ лаврꙑ С 292.5 ꙗкоже ѹбо ношть  дьнь въслѣдѹѭшта  не отъстѫпаѭшта.  ратьнкомъ отъѹмꙑѭшта льва. вдѣ благодарьствьнꙑѧ пѣсн въсꙑлааше богѹ С 292.29 С Гр [ὁ] πολέμιος ὁ βάρβαρος ὁ ὑπεναντίος ὁ ἀλλόφυλος πόλεμος ратнкъ ратꙿнкъ Нвб ратник остар поет ОА ВА АК ЕтМл БТР АР