Старобългарски речник
раскаꙗт сѧ 
раскаꙗт сѧ -раскаѭ сѧ -раскаш сѧ св 1. Разкая се; съжаля за нещо, което съм извършил тъгда вдѣвъ юда прѣдѣвꙑ его. ѣко осѫдшѧ . раскаавъ сѧ въꙁврат тр десѧт съребрьнкъ. архереомъ  старьцемъ М Мт 27.3 З А СК вꙑ же вдѣвъше  не раскаасте сѧ послѣдь ѩт емѹ вѣрѫ М Мт 21.32 ЗI онъ же отъвѣштавъ рее не хощѫ. послѣдь же раскаавъ сѧ де М Мт 21.29 ЗI клѩтъ сѩ гь ї не раскаетъ сѩ СП 109.4 Срв. А158а 9  помѩно ꙁавѣтъ своі.  раскаа сѩ по ѹмъноженью млості своеѩ СП 105.45  раскаавъ сꙙ о дръꙁновенꙑхъ. поврьже тр десꙙт сьребрьнкъ С 415. 6—7 2. Прич. мин. деят. като същ. раскаꙗвъше сѧ м мн οἱ μετατεϑέντες Отреклите се от езическите обичаи, приелите християнската вяра  на ѹтрꙗ сѣдъ антупатъ на сѫдшт. повелѣ прѣдъставт мѹ раскаавъшꙙѧ сꙙ С 111.7 Изч М З А СК СП С Гр μεταμέλομαι καταγιγνώσκω раскаат сѧ раскаѣт сѧ Нвб разкая се, разкаям се ОА ВА АК НТ Дюв НГер ЕтМл БТР АР ДА Срв Разкаяне МИ СНМБ