Старобългарски речник
пѣнѧжьнкъ 
пѣнѧжьнкъ -а м Лице, което се занимава с размяна на пари; банкер, сараф ꙇ по ъто не въдастъ моего съребра пѣнѧжьнкомъ. ꙇ аꙁъ пршедъ съ лхвоѭ стѧꙁалъ е бмъ М Лк 19.23 З А ꙇ обрѣте въ цркве продаѭштѧѩ овъцѧ  волꙑ. ꙇ голѫб. ꙇ пѣнѧжънкꙑ сѣдѧштѧ М Йо 2.14 Изч М З А Гр κερματιστής τράπεζα [!]. пѣнѧжънкъ пѣнѧжьнікъ Нвб пенежник остар Дюв