Старобългарски речник
пѹщат 
пѹщат -пѹщаѭ -пѹщаш несв 1. Пускам, освобождавам някого ѡ дівънаѣ юдеса. пріемлетъ осѫжденье самъ. ꙇ абье. варвара пѹштаѭтъ. ꙇспръва крестъ осѫжденꙑмъ наѧтъ свободѫ даѣт К 10b 32 кꙑ сцъ ꙁаконъ ѹбоцꙙ пѹштат.  же ѹбнꙑмъ жꙁнь датъ. того погѹбт С 398.7 Пускам, напускам [съпругата си]; освобождавам от брачни задължения жена. ѣко вьсѣкъ пѹштаѩ женѫ своѭ раꙁвѣ словесе любодѣнааго. твортъ ѭ прѣлюбꙑ дѣат М Мт 5.32 З.Срв. Лк 16.18 М, З;К 2b 9 ꙇ прстѫпьше фарсѣ въпрашаахѫ . аще достотъ мѫжю женѫ пѹштат. окѹшаѭште  М Мк 10.2 З да осѫдітъ сѧ то же бѹ і спсѹ нашемѹ ісхѹ въпрошенѹ бꙑвъшю. аште е льꙁѣ пѹштат женѫ своѭ. на вьсѣко врѣмѧ. ꙇ отърекъшю К 2b 8 2. Изпускам, издавам [глас, звук] ꙁѫтр же вьпѧ пѹштааше гласꙑ молтвънꙑѧ. да мѹ не облтъ скврьнавааго мѹ обраꙁа С 36.15 3. Изпращам, пращам някого с определена цел дѣахѫ же добр мѫенц. вь сурьскѫ ꙁемьѭ. лшен страждѫште.  вь темнцѫ пѹштам С 58.5 4. За закон и под. — издавам ѡ ꙁаконе беꙁаконнъ. отъ дꙗвола пѹштамъ бѣсꙑ пшемъ.  ждꙑ до нꙑнꙗшьнꙗго хран҄мъ С 398.5 ꙁар҄ѧ пѹщаѩ ἀστράπτων Излъчващ светлина нꙑнꙗ же оеса срьдьць съмѣжвъше. н свѣтълааго благоьстꙗ срѣдѣ ꙁемьѧ на крьстѣ вѣрьнꙑѧ ꙁарꙙ пѹштаѭшта вдꙙште къ н҄емѹ текѫтъ С 401.14 кръвь пѹщаѩ αἱμορροῶν Кървящ блажѫ рѫцѣ тво ѡ ѡсфе. послѹжъш.  осꙙгъш. ште  крьвь пѹштаѭшт божꙗ тѣла. сꙋсовѣ рѫцѣ  ноꙁѣ С 457.21—22 о пѹщат τοὺς ὀφϑαλμοὺς περιπέμπω Хвърлям, устремявам поглед тъ же ома стоꙗше пѹштаѧ с о на вьсꙙ сѫдꙑ сьпасѹ.  обьꙁраѧ коегожꙿде  пꙑтаѧ С 502.24— 25 Изч М З К С Гр ἀπολύω ἀφίημι παραπέμπω πέμπω περισώζομαι пѹштат Нвб пущам диал пускам, пустя диал ОА ВА АК НТ Дюв НГер ЕтМл БТР АР ДА