Старобългарски речник
прѣмѣнт 
прѣмѣнт -прѣмѣнѭ -прѣмѣнш св 1. Променя; направя нещо различно от това, което е било не бꙑстъ бо съмрьт раꙁдрѹшенье сьмрьть. нъ прѣмѣнілъ есі вешт. прѣдѣлъ положъ К 10b 18—19 вдѣхъ  море мрътво. водѫ прѣмѣн҄енѫ своѧ вешт С 128.23 ꙗкоже аште ръвънѹте женамъ. прѣмѣнте ѹтварь ѭже обложен сте С 447.6 2. Откажа някого от нещо, което е приел по–рано; склоня някого да мисли по друг начин не тꙑ се днъ отье творш. нъ  мноꙁ лаврꙑ сеѧ съконьаваѭште глагол҄ѫште псан. ꙗко пепелъ акꙑ хлѣбъ ꙗхъ.  едва въꙁмогохъ см словесꙑ прѣмѣнт старца С 297.26—27 н прѣмѣнмъ ἀδιάδοχος Неизменен, който остава без промяна слѹжмъ. дно трьм сьставьн божьство. беꙁ наꙙла. бе сътворенꙗ. несъгонмо. н прѣмѣнмо С 327.28 К С Гр ἀμείβω ὑπαλλάσσω ἀνταλλάσσω μεταβάλλω μετατίϑεμαι τὴν γνώμην διαστρέφω μεταβολή прѣмѣніт Нвб пременя [се] ОА ВА НТ Дюв ЕтМл ДА Срв променя [се]