Старобългарски речник
протесат 
протесат -протешѫ -протешеш св Отделя някого от другиго прдеть господнь раба того. вь ньже день не аатъ. ꙇ вь годнѫ вь нѭже не вѣстъ. ꙇ протешетъ і. ꙇ ѧсть его съ невѣрънꙑм положтъ М Лк 12.46 З протесат кого полъма διχοτομέω Отделя някого, разделя прдетъ гнъ раба того. ꙇ протешетъ і полъма. ꙇ ѧсть его съ ѵпокртꙑ положтъ. тѹ бѫдетъ плаь  ск(р)ьжетъ ꙁѫбомъ М Мт 24.51 З А СК Изч М З А СК Гр διχοτομέω Нвб Срв тѐша ’отделям плевели, треви от почвата’ ДА