Старобългарски речник
проспатеръ
проспатеръ
-а
м
Главен оръженосец, началник на охрана
прведошꙙ же естънааго съсѫда стежера мѫенкомъ. крѣпа вѣрꙑ камꙑка. еодѡра непобѣдмааго. славънꙑна проспаера. дрѹгааго скопꙿца подражаѧ конꙿдаьскꙑѧ. же флпѹ не покажетъ водꙑ крьстт сꙙ
С
60.18—19
Изч
С
От
гр
πρωτοσπαϑάριος
проспаеръ
Нвб
Ø