Старобългарски речник
прорещ 
прорещ -прорекѫ -прорееш св 1. Предрека, предскажа въс бо прц  ꙁаконъ до оана прорѣшѧ М Мт 11.13 З А онъ же отъвѣштавъ рее мъ. ѣко добрѣ прорее саѣ о васъ. лцемѣр. ѣкоже естъ псно. с люде ѹстънам мѧ ътѫтъ. а сръдьце хъ кромѣ отъстотъ отъ мене М Мк 7.6 сего же о себѣ не рее. нъ архере сꙑ лѣтѹ томѹ прорее. ѣко хотѣаше с ѹмьрѣт ꙁа люд М Йо 11.51 З А вс бо прⷰ҇о  ꙁакон до ѡⷩ҇а прорѣшꙙ сꙙ СК Мт 11.13 прорее цѣсарѹ ѹалѹ глагол҄ꙙ добро т бѣ ѹбо цѣсарѹ послѹшавъшѹ мене ... нъ лма не послѹша мене ... деш бо на рать ...  не въꙁможеш стат протвѫ врагомъ свомъ.  побѣгнеш отъ лца хъ С 195.1 2. Прич. мин. страд. като същ. прореено ср ед τὰ προφητευϑέντα Това, което е предречено, предсказано; пророчество не маш л ою свою прореенааго сьвѣдѣтелꙗ. нѣс л же прорцамо слꙑшалъ С 337.8 3. Отгатна глште. прорьц намъ хе кто естъ ѹдаре тѧ М Мт 26.68 З, А, СК. Срв.Мк 14.65 М, З;Лк 22.64 М З прорещ сѧ Изч М З А СК С Гр προφητεύω Нвб прорека остар ВА НТ НГер ЕтМл БТР РРОДД ДА