Старобългарски речник
прореень 
прореень -ꙗ ср Предреченото, предсказание, пророчество ꙁатворта  вь темнц съ вьсѣкоѭ скръбьѭ.  вергꙑ наложта на вꙑѭ мѹ. доньдеже обрашть сꙙ ѹморѫ . по сѹтьнѣѣмъ го прореен С 195.24—25  тъ мѫмъ тѹ прѣдастъ дѹшѫ. по прорееню раба божꙗ сак҄ꙗ С 196.23—24 дьнесь  отцемъ старѣшна дѹхомъ праꙁдънѹ їакѡвъ. вдꙙ прореен сво на дѣло съшедъше С 321.21 навꙑкнѣте оть н҄хъ кꙿто наѹвꙑ. кꙿто събьравꙑ. отъкѫдѹ ѹенꙗ. ко ново богословьн.  ветъхо прореен С 324.29  ꙿто рее. аште ꙗкоже длъжа соломѡнъ. прореень отъ ба прмь С 534.1 бо по прорееню правьднааго. на ѹтрьꙗ прѣжде ꙁорь. нападъ лѫкавꙑ бѣсъ. ѹдав ловѣка того С 564.17 Изч С Гр προφητεία прореен Нвб проречение остар ВА РРОДД Срв проричане ОА НГер ЕтМл