Старобългарски речник
пропнат 
пропнат -пропнаѭ -пропнаш несв 1. Опъвам, разпъвам, разтягам  вь лѣпотѫ облѣе сѩ одѣѩ сѩ свѣтомъ ѣко  ріꙁоѭ. пропнаѩ неба ѣко  кожѫ. покрꙑваѩ водамі прѣвꙑспрънѣ его. полагаѩ облакꙑ вꙑсхожденье свое СП 103.2 2. Разпъвам на кръст нъ  ꙁемьꙗ трꙙсѣаше сꙙ не трьпꙙ т беꙁаконьꙗ ждовьска. покаꙁаѭшт ж (...) уꙙшт [!] ꙗкⷪ бъ бѣ пропнамꙑ. тѣмꙿже  не трьпѣаше. нъ негодовааше С 485.6 Образно. стан ѹбо о ѧдо. раꙁѹмѣ же крѣпъко. отъ настоѩщааго дꙿне. пропнат т сѧ  ѹмрътвт вꙿсемѹ мрѹ. ꙇ вꙿсь мръ тебѣ. отъметаеш бо сѧ родтель СЕ 89b 22 3. Прич. сег. страд. като същ. пропнамъ, –ꙑ м ед ὁ σταυρούμενος Този, който е разпъван на кръст, разпъваният на кръст Исус Христос се ѹбо хоборꙿц творѣахѫ. не раꙁѹмѣѭште пропнама. пае же вол҄еѭ ослъпꙿше. тварь же не раꙁѹмѣ свого ꙁждтелꙗ  творьца С 484.26 Изч СП СЕ С Гр ἐκτείνω σταυρόω Нвб Срв пропиням ’правя с ръка жест за проклинане’ НТ НГер БТР ДА