Старобългарски речник
пронꙑрвъ 
пронꙑрвъ -ꙑ прил 1. Зъл, коварен, лукав да съконьатъ сꙙ реено апостолѹ рекшѹ. пронꙑрв же ловѣц  ародѣцꙙ. на горьше прѣспѣѭтъ льстꙙште льстьм С 214.20 отъвѣштавъ ѹбо господнъ го рее. пронꙑрвꙑ робе  лѣнвꙑ С 369.26 2. Непокорен, дързък маѯмъ кнꙙꙁъ рее. пронꙑрвꙑ ловѣе. господнъ мо вельлѣпꙑ млѹтъ тѧ С 102.12 дръꙁо стъ дꙗвол҄емъ ѹстомъ ѹподобьна мѣт бѣса. пронꙑрва ѧꙁꙑка сътворт такъ жде. пае же танъ прмьѭштѹ сцѣхъ С 381.1—2 3. Несправедлив, незаслужен прмꙑшлꙗ ѹбо мѫкꙑ лкꙑ хоштеш. вѣрѹвѣ бо богѹ ꙗко побѣжденъ бѫдеш нама. ꙗкоже  дꙗволъ побѣжденъ бꙑстъ. слѫ подаѭштꙋ нама хсѹ.  побѣждаѭштѹ твоѧ пронꙑрвꙑѧ къꙁн С 12.27 4. Като същ. пронꙑрваꙗ ср мн ἡ πονηρία Злините, коварствата аꙁъ же прѧхъ дрѣво вѣьно благо. же прмъ въ корабьꙗ мѣсто дѹховънꙑѧ. пронꙑрвꙑхъ отърѣѭ вльнꙑ С 428.24—25 пронꙑрвꙑ врагъ Дяволът, сатаната, лукавият тѣмьже молѭ тѧ мꙿногомлостве. съмл сѧ нꙑнѣ на мѧ ...  пробьщ мѧ пакꙑ стадѣ твоемь стꙑхъ. ꙇꙁ негоже мѧ схꙑт пронꙑрвъ-ꙶ врагъ СЕ 78b 14—15 Изч СЕ С Гр πονηρός πονηρότατος Нвб пронирив остар ВА