Старобългарски речник
прокѹдт 
прокѹдт -прокѹждѫ -прокѹдш св 1. Унищожа, погубя беꙁ ѹма нꙑ сѣете вдꙙште бсърꙑ цръкъвънꙑѧ отъ свн попъранꙑ ... внограда же насад деснца бжꙗ. отъ свн прокѹжденъ.  того нꙑнꙗ мл҄ѫтъ вьс ммоходꙙште С 134.28 сцевъ остенъ ꙁавст. днѫ бо въглѫб ѭ въ дѹш.  вьсего ловѣка ѹꙗꙁв.  о добрѣ пешт сꙙ слѫ раꙁор.  ѹвъства. ꙗже сѫтъ натрѣбьш пѫт ѹеню. ꙁѣло лютѣ прокѹд С 340.1 кꙑ бо гвоꙁд сце остръ ꙗкоже ꙁавстꙿ. мѣѭштѹѹмѹ ѭ срьдьце прободетъ. кꙑ л недѫгъ о ꙁракѹ добротѫ прокѹдтъ. ꙗкоже ꙁавсть добрѣ цвьтѫштї цвѣтъ С 399.17—18 2. Опозоря, оскверня, поругая  рее к н҄емѹ ꙿто се сътвор намъ. поꙿто прокѹд нъ сво.  прꙁъвавꙑ  блꙁъ себе рее к н҄емѹ. поꙿто санъ сво  родъ оставвъ С 101.7 тво мѫжь госпожде господнъ мо стъ.  все мѣн сво мьнѣ стъ прѣдалъ въ рѫцѣ. како аꙁъ могѫ ребро го прокѹдт. днъ дно прпрꙙглъ стъ богъ С 366.19 3. Похабя, повредя сце  о танꙑхъ дѹховънꙑхъ стъ.  с бо гда въ ѹмъ въпадѫтъ ꙁълоб пльнъ. пае того прокѹдꙙтъ  погѹбꙙтъ. не свомъ стьствомъ. нъ недѫгомъ прмъшꙙѧ дѹшꙙ С 421.19 Изч С Гр λυμαίνομαι συλάω ἀφανίζω ἐνυβρίζω διαφϑείρω Нвб прокудя ОА ВА НГер ЕтМл БТР АР ДА Срв прокудявам диал Дюв прокуждам НТ ЕтМл