Старобългарски речник
продльжт 
продльжт -продльжѫ -продльжш св Продължа, удължа, правя нещо да трае по–дълго пльтьно гда въ ѫтробѫ слѹꙁь мѣѭштѹ ꙁьль въпадетъ. пае продлъжтъ недѫгъ. не свомъ стьствомь нь недѫгꙑ ѫтробꙑ С 421.15 ловѣколюбвꙑ богъ. не хотꙙ сьмрьт грѣшънꙑмъ ... не вьсѹе н вътъште толкааго страданьꙗ.  многѹѹмѹ трѹдѹ продлъжт сꙙ попѹст. вѣдъ бо го сто  велко покаꙗнь С 529.8  много мѹ о покаан продлъжвъ слово. охѫпвъ го  съ слъꙁам облобꙑꙁавъ С 527.20 хотѣхъ продльжт слово. нъ гонѣѭтъ  съвѣштанаꙗ. вьнемьѭштмъ аште помьнꙙтъ С 423.22 продльжт рѣь προτείνω Продължа разказа [си] не бѫдетъ прокаꙁьства нкогоже. да  бес пьрꙙ ѹбо ѹкаꙁан вьскрѣсьно. о н҄емꙿже вꙑ продлъжсте рѣъ С 440.7 продльжт сѧ Изч С Гр παρεκτείνω κατατείνω ἐπιτείνω προβαίνω продлъжт Нвб продължа, продължавам ОА ВА АК НТ Дюв НГер ЕтМл БТР АР