Старобългарски речник
проглаголат 
проглаголат -проглаголѭ -проглагол҄еш св несв 1. Получа способност да говоря, проговоря, продумам ꙇ бѣ ꙁгонѧ бѣсъ  тъ бѣ нѣмъ. бꙑстъ же бѣсѹ ꙁгънанѹ прогла нѣмꙑ. ꙇ двлѣахѫ сѧ народ М Лк 11.14 З. Срв.Мт 9.33 М З А СК ꙇ се бѫдеш млъѧ  не могꙑ проглаголат. до негоже дьне бѫдетъ се. ꙁане не вѣрова словесемъ момъ М Лк 1.20 А  аб сътвор прослꙑшат глѹхѹѹмѹ.  прмнѫвъ къ ѹстомъ.  тѣмъ жде обраꙁомъ кръстънꙑмъ сътворвъ отвръꙁе мѹ ѹста.  сътворвъ мѹ томь асѣ проглаголат С 553.2 2. Говоря, притежавам способност да говоря їдол ѩꙁкъ съребрьн ї ꙁлат҇҇. дѣла рѫкъ ль. ѹста їмѫтъ ї не проглѭтъ. ѡ їмѫтъ ї не вдѩтъ СП 134.16 Изч М З А СК СП С Гр λαλέω Нвб Срв глаголя остар диал ОА ВА ЕтМл МлБТР РБЕ РРОДД