Старобългарски речник
правьдвъ 
правьдвъ -ꙑ прил 1. Справедлив, честен въ гроꙁъное правьдвое съшестве СЕ 60b 2 ѹꙁьрте вꙑ бѫдѫштаꙗ вамъ отъ правьдвааго сѫдѧ їсха С 108.3 правьдвъ бо господь  правъдꙑ вьꙁлюб С 357.3 се цѣсарь тво грꙙдетъ т правьдвъ С 324.19 Праведен, безгрешен. лкъ сь правьдвъ.  боьствъ А Лк 2.25 СК семѹ ѹбо ꙁждемѹ манастꙑрѹ. прнѹждамъ бѣаше правьдвꙑ тъ мѫжъ. нѫ слѹжъбѫ творт С 284.26 пото прведе въ градъ с. правьдвааго сего мѫжа да нꙑ погѹбтъ С 229.26 2. Като същ. правьдвꙑ м ед правьдв м мн ὁ δίκαιος, [οἱ] δίκαιοι Праведник, праведници нъ бѣаше правꙿдвꙑ. ꙗко неьствꙑ С 9.30  достонꙑѧ сьмрьт не ѹбвате. нъ беꙁвнънꙑѧ  правьдвꙑѧ мѫте С 398.2 а нест жьрьц ꙁьлѣ гнѣваѭтъ сꙙ. ослѹшълв мѫдростѭ правьдвꙑхъ С 324.8—9 3. Като същ. правьдво ср ед τὸ δίκαιον Праведното, съвършеното хса обскалъ л с акꙑ аꙁъ. рѫкѫ прдѣалъ л с ... вь ко мнѣ сътворт правдво не правьдꙿно С 512.8 правьдвъ сѫд δικαιοκρίτης Праведен съдия вꙑ послѹшате акꙑ кнꙙꙁ.  сѫдѧ цѣсара персьска. мꙿже ꙁбьран мѹ сте.  правьдв сѫдѧ С 257.21 А СК СЕ С Гр δίκαιος правꙿдвъ правдвъ Нвб правдив ОА ВА ЕтМл БТР АР